چرا گاهی در روابط عاشقانه احساس تنهایی میکنیم؟ 19 نکته مهم
احساس تنهایی در یک رابطه عاشقانه، تناقضی دردناک است. در کنار فردی که قرار است منبع حمایت، عشق و صمیمیت باشد، احساس انزوا و دورافتادگی میکنیم. این تجربه میتواند بسیار گیجکننده و ناامیدکننده باشد. اما چرا این اتفاق میافتد؟
انتظارات غیرواقعی:
توقعات ما از رابطه یا شریک عاطفی، واقعبینانه نیستند.ترس از آسیبپذیری:
میترسیم احساسات واقعی خود را ابراز کنیم، مبادا طرد یا قضاوت شویم.تفاوت در ارزشها و باورها:
اختلافنظرهای اساسی باعث ایجاد فاصله و سوءتفاهم میشوند.عدم حضور فعال:
شریک عاطفی ما در لحظه حضور ندارد و به طور کامل به ما توجه نمیکند.مسائل حل نشده گذشته:
زخمهای گذشته و تجربههای تلخ، رابطه فعلی را تحت تاثیر قرار میدهند.وابستگی بیش از حد:
به شدت به شریک عاطفی خود وابسته هستیم و هویت خود را در او گم میکنیم.فشار برای حفظ رابطه:
احساس میکنیم باید رابطه را به هر قیمتی حفظ کنیم، حتی به قیمت از دست دادن خودمان.تغییر در اولویتها:
اولویتهای ما یا شریک عاطفیمان تغییر کرده و دیگر با هم همسو نیستیم.فقدان تفریح و هیجان مشترک:
دیگر فعالیتهای لذتبخش و هیجانانگیزی با هم انجام نمیدهیم.بیتوجهی به نیازهای یکدیگر:
به نیازهای کوچک و روزمره یکدیگر توجه نمیکنیم.انتقاد مداوم:
شریک عاطفی ما دائماً از ما انتقاد میکند و به جای تشویق، ما را سرزنش میکند.
چرا در روابط عاشقانه احساس تنهایی میکنیم؟ 19 نکته
1. عدم ارتباط عمیق
ارتباط سطحی و صحبتهای روزمره جای ارتباط عمیق و صمیمانه را میگیرد.وقتی از ترس آسیبپذیری، از بیان احساسات واقعی خودداری میکنیم، ارتباط واقعی شکل نمیگیرد.این نوع ارتباط، مانند خوردن غذای بیمزه است؛ شکم را پر میکند، اما لذتی ندارد و احساس سیری واقعی به دست نمیدهد.فقدان گفتگو درباره ترسها، امیدها، و آرزوهای قلبی، دیواری نامرئی بین شما و پارتنرتان ایجاد میکند.برای برقراری ارتباط عمیقتر، باید شهامت نشان داده و خود واقعیتان را به اشتراک بگذارید.تمرین کنید که با صداقت و احترام به یکدیگر گوش دهید و احساسات و دیدگاههای هم را درک کنید.
گاهی اوقات نوشتن نامه یا ارسال پیامهای متنی احساسی میتواند به شکستن این دیوار کمک کند.
در ضمن، شرکت در فعالیتهایی که هر دو از آن لذت میبرید، فرصتهایی برای ایجاد خاطرات مشترک و تقویت پیوند عاطفی فراهم میکند.
2. انتظارات غیرواقعی
باور به اینکه پارتنر شما باید همیشه نیازهای شما را برآورده کند، انتظاری غیرمنطقی است. هیچ کس کامل نیست و همه ما نقاط ضعف خود را داریم. وقتی انتظارات ما با واقعیت فاصله داشته باشد، دچار سرخوردگی و ناامیدی میشویم و احساس تنهایی به سراغمان میآید. فیلمها و رمانهای عاشقانه تصویری کاملا مطلوب از رابطه ارائه میدهند که اغلب با واقعیت زندگی متفاوت است. به جای تمرکز بر کمبودها، بر جنبههای مثبت رابطه و تلاشهای پارتنرتان برای خوشحال کردن شما تمرکز کنید. انتظارات خود را واقعبینانه تنظیم کنید و بدانید که روابط نیازمند تلاش، سازش و درک متقابل هستند. در مورد انتظارات خود با پارتنرتان صحبت کنید و ببینید آیا امکان برآورده شدن آنها وجود دارد یا خیر.
3. کمبود زمان با کیفیت
حضور فیزیکی کافی نیست. صرف زمان با کیفیت با پارتنر به معنای حضور ذهنی و تمرکز کامل بر او است. وقتی در کنار هم هستیم اما غرق در تلفن همراه، کار یا مشغلههای ذهنی خود هستیم، عملاً ارتباطی شکل نمیگیرد. زمان با کیفیت، فرصتی برای گفتگو، تفریح، و ایجاد خاطرات مشترک است. برای ایجاد زمان با کیفیت، تلفن همراه خود را خاموش کنید، تلویزیون را خاموش کنید و تمام توجه خود را به پارتنرتان معطوف کنید. با هم قدم بزنید، به یک رستوران جدید بروید، فیلم تماشا کنید، یا هر فعالیت دیگری که هر دو از آن لذت میبرید. مهم این است که در این زمان، ارتباط عمیقی برقرار کنید و احساس کنید که دیده و شنیده میشوید. سعی کنید هر روز حداقل ۱۵-۳۰ دقیقه زمان با کیفیت را به پارتنرتان اختصاص دهید.
4. عدم قدردانی
گاهی فکر می کنم تکنولوژی بیشتر از آنکه ما را به هم نزدیک کند، فاصله می اندازد. یادم می آید روزی که با هم قرار سینمایی داشتیم و هر دو مدام مشغول چک کردن پیام هایمان بودیم؛ انگار جسممان کنار هم بود اما ذهنمان جای دیگری. حالا که به گذشته نگاه می کنم، می بینم شاید اگر آن روز موبایل ها را کنار می گذاشتیم، حالا خاطره بهتری داشتیم.
جالب اینجاست که بعضی وقت ها در شلوغ ترین لحظات زندگی بیشتر احساس تنهایی می کنیم. روزی که مهمانی دوستانه ای داشتیم و در جمعی گرم بودیم، ولی احساس کردم کسی حرف دلم را نمی فهمد. شاید شما هم چنین موقعیتی را تجربه کرده باشید؛ وقتی دلتان می خواهد کسی بفهمد چه می گذرد، ولی انگار هیچ کس متوجه نمی شود.