چرا گاهی احساس می‌کنیم که به همسر خود نزدیک نیستیم؟

یک بار با همسرم دو هفته بود که انگار همخانه بودیم نه همسر. حتی سر میز شام هم حرفی نمیزدیم. تا اینکه یک شب یه بازی احمقانه شروع کردیم که چه کسی میتونه با دهان بسته یه آهنگ رو بهتر بخونه. بعد از کلی خنده یهو احساس کردیم دوباره باهم ارتباط گرفتیم. بعضی وقتا همین چیزای کوچیک دیوارها رو خراب میکنه.

فکر کنم خیلی ها این حس رو تجربه کردن که حتی تو یه اتاق بودن هم دیگه حضور همدیگه رو حس نمیکنن. ممکنه بخوای بیشتر راجع به این بنویسی که چطور میشه توهم شلوغی رو کنار زد و واقعا باهم بود؟ اونم توی این دنیای پرسرعت که نفس کشیدن حالا شده یه کار لوکس.

یکی دیگه که فکر کنم خیلی ها باهاش درگیرن وقتیه که آدم حواسش نیست کم کم داره همسرش رو مثل یه وسیله میبینه. مثلا من خودم یه مدت فقط یادم میومد بگم ظرفا رو بذار تو ماشین یا فردا بچه رو من میبرم مدرسه. انگار نه انگار که طرفم یه آدمه با کلی احساس و آرزو…

چقدر جالب میشه اگه کسی راهکارهایی که براش جواب داده اینجا بذاره. مخصوصا برای وقتی که آدم خودش میفهمه داره فاصله میگیره ولی نمیدونه چطور جلوتر رو ببینه…

👀🤔💭

واسه من که بدترین لحظه وقتیه که میبینم داریم با هم حرف میزنیم ولی هیچکدوم واقعا گوش نمیدیم. فقط منتظریم نوبتمون بشه حرف خودمون رو بزنیم. اون موقع که انگار دو تا رباتیم که برنامه هامون به هم گیر کرده.

شاید بشه بیشتر درمورد این نوشت که چطور میشه دوباره شنیدن رو یاد گرفت؟ نه فقط صداها رو گوش دادن…